
Αφιερωμένο εξαιρετικά σ' αυτούς που σιώπησαν
τότε, πριν 41 χρόνια, και σ' αυτούς που μίλησαν
τώρα,
(για το 22) και ήθελαν να πουν κάτι τελείως διαφορετικό από την δική μου προγιαγιά
-μπάι δε γουέι- την Παναγιώτα.
Ας μάθουμε επιτέλους να ακούμε τις “σιωπές” μας !
για ποια πράγματα σήμερα κάνουμε μόκο, τουμπεκί ;
~*~
ΥΓ(1):
με ζόρισες Νικόλα, με την μουτσούνα που μου έστηλες ... όχι τίποτα άλλο θα την τρώμε τώρα στην μάπα μέχρι πότε; μαζοχισμός ή ανάρτηση (ποστ υπό προθεσμία - π.υ.π.) θα δούμε, πόσο θα το αντέξουν τα νεύρα μας...
~*~
ΥΓ(2):
Ευτυχώς που μας έτυχαν και κάποιοι
Άνθρωποι με άλλου είδους σιωπές ...
ή όταν η σιωπή
ΔΕΝ είναι χρυσός !
Αυθεντικό, έτσι όπως μας το διηγήθηκε στην πρόσφατη συγκέντρωση η κα Φράγκου:
(οι παρενθέσεις δικές μου)Στις μέρες του Νοέμβρη το '73 ήλθαν οι ασφ-αλήτες στο γραφείο του γυμνασιάρχη κ. Τόγια να τους δώσει λέει τους απόντες
(νομίζανε πως είχανε να κάνουν με ανθρωπάκι ) ...
Εκείνος λοιπόν, φώναξε την κα Φράγκου και της ζήτησε να “πάρει απουσίες”
(με νεύμα αντίστοιχο !! του δεν ...) να τις συγκεντρώσει και να του τις φέρει,
(απλή εγκλοβιστική; το “συγκεντρώσει” κλπ, διότι φυσικά οι “τύποι” ήθελαν να μπουκάρουν στις τάξεις ...)κατάφερε λοιπόν εκείνος, να τους κρατήσει, ανακατώσει στο γραφείο και να περιμένουν την κα Φράγκου να τις φέρει ...
Έμπαινε λοιπόν εκείνη μέσα σε κάθε τάξη, έκλεινε τον “καχύποπτο”
(παρ όλα αυτά) ασφ-αλήτη απ' έξω,
έλεγε στον απουσιολόγο να φωνάζει τα ονόματα,
έλεγε δείχνοντας τυχαία σε κάποιον
(μέχρι να μπει στο νόημα και λέγοντας “παρών Ε;” και η ίδια, για να καταλάβει κι ο έκπληκτος απουσιολόγος ... )
ακουγότανε το “Παρών” ...
Και έτσι, γυρίζει στο γραφείο και δηλώνει στον γυμνασιάρχη:
“Όλοι παρόντες !” .
Τότε κι εκείνος γυρίζει στους σκυλιασμένους, γιατί κάτι δεν τους πήγαινε καλά, και τους λέει:
“Όλοι παρόντες”.
Απλό, Ε; πως ακούγετε τώρα ...
Αμ δε !
Είναι τότε που διαλέγεις ... κορώνα ή γράμματα; για “εξωτικά” νησιά και πρώιμο “παραθερισμό”,
ή την σκυφτή “σιωπή”.
~*~
ΥΓ(3):
Θυμάστε τον κ. Μιχαλέτο που όταν φτάναμε στα “επίμαχα” κεφάλαια της “Αγωγής του πολίτου” τα πηδάγαμε ; έλεγε με νόημα και ύφος απαξιωτικό:
“Αυτά δεν χρειάζεται να τα κάνουμε ...” και μπαίναμε στο νόημα ... και το τι γινόταν μέσα μας δε λέγετε ... σπίτι και σχολείο γινόταν “ένα” κι αυτοί οι καθηγητές πατεράδες μας, μανάδες μας.
(αλήθεια αυτό το “έργο” σήμερα “παίζει” ; σε ποιο βίλατζ-σίνεμα ; να πάμε ... και μεις, ναι και μεις και τα παιδιά μας).Αυτή κι αν ήταν εκκωφαντική σιωπή !