Τσικνοπέμπτη σήμερα και θυμήθηκα τότε που πηγαίναμε, όχι τέτοια μέρα, αλλά άλλες, με κάποιους από μας στην “Φάβα” (την παλιά), σαν σε συνωμοσία, μιας και η ηλικία μας δεν συμβάδιζε εκεί με την "πραγματικότητα", παιδαρέλια εμείς, αντράκια, άλλα ακούσματα... ρεμπέτες οι θαμώνες... κι όμως η σκέψη μας ήταν μία ...
Εκεί μάθαμε να μας αρέσει το κρασί, οι μεζέδες (που στο σπίτι μας δεν τρώγαμε, δεν μας άρεσαν, όπως: παντζάρια, χόρτα, φάβα, φασόλια, σαλιγκάρια και τόσα άλλα). " Θέλοντας και μη" είδαμε έναν άλλο κόσμο με πολύ αλήθεια, που μας γοήτευσε. Τι δουλεία είχαμε εμείς εκεί ; τι μας τραβούσε ; άγνωστο !
μια "συνέχεια"... Aπό που ;
Ο κυρ Μιχαλάκης ο ειδήμων στα βαρέλια και στην παρασκευή του κρασιού που εμπιστευόντουσαν όλοι στην ευρύτερη περιοχή για να τους τα φτιάξει ... απλός, λυτός, αυθεντικός, ανεπιτήδευτος... τι άνθρωπος ! όλοι τον πειράζανε..., για αυτό και μόνο αναρτώ αυτό το σχόλιο, για να μένει, για ένα ευχαριστώ εκεί “ψηλά”. Έτσι Γρηγόρη και λοιποί ; ...
Ή είμαι αφελής ...
ή μεγάλωσα,
ή και τα δύο ! (ναι ξέρω: περιμένω το τρίτο, το τέταρτο κοκ ...)
Α, μην το ξεχάσω: ο Κωτίνος ο Σταμάτης, προτείνει να πάμε για μπάλα με τις τότε ομάδες που είχαμε στην τάξη ...
Μέσα !
